بسم الله الرحمن الرحیم

  در محضر استاد (9)

  زیاده طلبی انسان را از اوج به حضیض [1] می آورد.

  خداوند در حدیثی قدسی چنین فرموده است :

  " یا بنی آدم! من به تو به اندازه ای می بخشم که برایت کفایت کند و تو به اندازه ای می خواهی که در روی زمین طغیان کنی ".

  سؤال: زیاده طلبی انسان از چه چیزی ناشی می شود؟

  جواب : از جهل انسان. همه ی مشکلات از عدم آگاهی انسان ناشی می شود. انسان بالذّات همواره به دنبال لذّت است؛ امّا زرق و برق دنیا و شهوات چنان به آن زینت بخشیده است که انسان را از لذّت واقعی و جاودانه غافل می کند .

  سؤال: منشأ لذّت از کجا سرچشمه می گیرد؟

  جواب : از نگاه آغاز می شود. انسان فطرتاً زیبا طلب است و می خواهد به چیزهای زیبا خیره شود و بعد آن ها را به دست آورد؛ ولی جهل و غفلتش مانع از آن می شود که به دنبال ذات زیبا برود .

  سؤال: آیا در پی لذّت بودن، اشکال دارد؟

  جواب : خیر. ولی هر برنامه ای که انسان در پیش می گیرد، باید مدیریّت شود؛ چرا که وقت انسان بسیار ارزشمند است .

  انسان همواره باید این سؤالات را درباره ی خواسته هایش یادآورشود:

  به دنبال کدام لذّت است؟

  تا چه اندازه حرص لذّت دارد؟

  خداوند تمام عالم را برای انسان خلق کرده است تا از آن بهره مند شود؛ ولی نه در جهت غیر خدا، که این عین ناسپاسی است .

  ذات انسان از بی نهایت است؛ بنابراین اگر تمام عالم را هم به او ببخشند، سیر نمی شود. چرا که فطرت او در پی آن بی نهایت، آن معشوق زیبا و آن حلاوت جاودانه است؛ ولی عدم آگاهی سبب پایبندی انسان به لذّات موقّت و زودگذر دنیوی پیرامونش می شود و سرکوبش می کند .

  تذکر: هر خواسته و لذّتی باید در مسیر توحید باشد تا مفید واقع شود .

  نتیجه: انسان به دنبال هر چیز که باشد، از آن لذّت می برد و آن لذّت بهار قلب انسان را سبب می شود. آن چه به قلب انسان بهاء می بخشد، بهاری است که شکوفه هایش همواره از چشمه ی توحید سیراب می شوند .