حالات معنوی و عرفانی امام حسن   

امام حسن در زمان خویش عابدترین، زاهدترین و برترین مردم به شمار می رفت . وقتی حج بجای می آورد بسیاری از اوقات پای برهنه می رفت هر وقت به یاد مرگ می افتاد، می گریست و اگر در حضورش از قبر سخن به میان می آمد گریان می شد و چون به یاد قیامت و برانگیخته شدن در محشر می افتاد اشک می ریخت و هر وقت به یاد عبور از صراط می افتاد گریه می کرد و هرگاه به یاد حضور مردم برای حساب در پیشگاه خداوند می افتاد ناگهان فریاد می کشید و از شدت بیم و هراس از هوش می رفت و غش می کرد، هرگاه برای نماز آماده می شد اعضایش از خوف خدا می لرزید، هر وقت از بهشت و دوزخ سخن می گفت چون شخص مارگزیده مضطرب می شد آنگاه از خدا خواستار بهشت می شد و از آتش جهنم به او پناه می برد و چون آیه «یا ایها الذین امنوا..» را تلاوت می کرد، می فرمود: لبیک ! اللهم لبیک !...
هنگامی که مشغول وضو می شد اعضایش می لرزید و چهره مبارکش زرد می گشت وقتی که می-پرسیدند: چرا چنین حالی پیدا می کنی؟
می فرمود: سزاوار است کسی که در مقابل پروردگار عرش می ایستد، رنگش زرد و اعضای او دچار رعشه گردد. هر وقت به در مسجد می رسید روی به آسمان می نمود، عرض می کرد:
بار خدایا! مهمان تو بر در خانه ات ایستاده است، ای خدای بخشنده ! شخصی گناهکار پیش تو آمده، ای خدای مهربان ! از گناهان من به خاطر بزرگواریت درگذر!

بحارالانوار، ج 43، ص339.