از اینجا  داشت می رفت حتی نتونستم برای بدرقه اش برم. نزدیک ظهر بود تلفن همراهم زنگ خورد. الو بلی سلام کی ....چه ساعتی؟ ..... واقعا؟!.....  ای خدا ....نه جلسه دارم نمی تونم بیام ....از طرف من عذر خواهی کن و تبریک بگو. این تلفن مثل پتک سنگینی روی سرم فرود اومد.به زبان گفتم تبریک. اما ته دلم خیلی حالم خراب شد. حتی باورش برام سخت بود. ته دلم می گفتم کاش یه چندسال دیگه اینجا می موند و افتخاری کار می کرد. حال عجیبی داشتم.کم مونده بود گریه ام بگیره. حس کردم یکی از بهترین دوستامو توی دانشگاه دارم از دس میدم.هیچی قانعم نمی کرد.دوس نداشتم رفتنشو ...خداحافظی کردنشو ..حتی اشکاشو ببینم.

مادر که می شوی دلت به وسعت دریا می شود.دستانت  اسمانی می شود و تمام مهر را در خود جا می دهد. چشمانت هوای بارانی را در پس مردمک ابرها پنهان می کند که مبادا نگاههای کودکت را نگران سازد.شانه هایت قوی تر می گردد تا تکیه گاه همسفران زندگیت باشد،تا انجا که درختان استوار زندگیت خم می گردند تکیه کنند بر شانه هایت و هرگز سر بر زمین نسایند. نفس هایت می شود عاریه.مجبور می شوی برای ادای دین مسافران کوچک قطار زندگیت نفس بکشی. پیشانیت می شود امید فردایشان.چین و چروک هایش را می سپاری به دست باد تا امید  ادامه شان باشی برای راههای در پیش رو.                                                                                                                                                              معصومه موسوی

صفات بارز امام امام خمینی رحمه الله از نظر علم و عمل، درک عمیق معرفتی و نیز تقوای عملی و علمی، از بزرگ ترین شخصیت های اسلامی به شمار می آمد. ایشان هم چنین در اندیشه دینی وتسلط بر معارف تشیّع، وارستگی، تهذیب نفس، شجاعت، درک زمان، شناخت جامعه، رأفت با دوستان و شدت با دشمنان بی نظیر بود. اراده پولادین وی که ریشه در ایمان و اتکایش به خداوند داشت، اجازه نمی داد هیچ مانعی در عملی ساختن مقاصد والایش جلودار شود. ایشان درعین حال انسانی بسیارمهربان، سرشار از عطوفت، خویشتن دار و پرهیزکار بود و صبر و استقامت، مانع از آن بود که سخت ترین حوادث، خللی دراراده ایشان در رسیدن به هدف ایجاد کند.

ابتدا از زنانی حرف میزنم که نامشان معادل معجزه است.زنانی که چون کوه استوارند زنانی که در عین مادر بودن مردانه پای وظایف خود ایستاده اند. آری این بار از زنان قهرمانی می گویم که پا به پای مردان در بیرون از خانه مشغول خدمت به جامعه هستند.اینها همانهایی هستند که در خانه مادری دلسوز و همسری فداکارند و در بیرون از خانه شیرزنی هستند که در مقابل مشکلات خم به ابرو نمی اورند.                                                                                                                                         «معصومه موسوی»

از کرامات حضرت زهرا (س) یک مرد و زن آلمانی همراه دختر خود، به محضر آیه الله العظمی سید محمد هادی میلانی(از علمای بزرگ مشهد) وارد شدند پس از تعارفات معمول گفتند: ما آمده‌‌ایم به شرف اسلام نایل شویم

زنان خوب، میراث‌دار عفاف فاطمه و حیای مریم‌اند، دریغا که بازیچه‌ی هوس شوند و به ویروس گناه آلوده گردند دزدان ایمان و غارتگران شرف در کمین‌اند و کوچه و خیابان، شکارگاه صیادان است گوهر عفت و نجابت، کم ارزش‌تر از طلا و پول و محصول باغ و وسایل خانه نیست کسی که مراقبت سرمایه‌‌های ارزشمند خود نباشد، اگر غارت شد و مورد دستبرد قرار گرفت، باید خودش را ملامت کند                                                                                                                                                                           «معصومه موسوی»

آنگاه که غرق در خواب غفلت هستم و در دریای کسالت فرو رفته ام بانگ زیبایی از گلدسته های ارغوانی و زیبای مسجد می آید و مرا با خود به سفری دور و دراز می برد ؛ سفری که چون غریق نجاتی مرا از اقیانوس بی کران وسوسه های شیطان نجات می دهد. رایحه ی عطر گل های بهشتی جهان را معطر می سازد و حی علی الصلاه مرا     می برد تا باغ پرستو های رنگارنگ. این بانگ زیبا مرا می برد تا آسمان آبی و زیبایی که نه کران دارد و نه ستون و خدای تعالی آن را فقط و فقط بر اشرف مخلوقاتش آفرید ؛ برهمانی که روح در آن دمید و روزی بر او بخشید. اذان مرا به "نماز شهر" می برد با اینکه نماز خود دنیایی به عظمت کهکشان های بی کران تر از بی کران است. گل دسته های سپیده دم، در گوش شهر اذان را ندا می دهند و سجاده سحرخیزم، مرا به خویش فرا می خواند.                                                                                                                                                                             «معصومه موسوی»

حمد و سپاس خدایی را که خالق تمام زیباییها و نور است و حمد و سپاس هم او را که خالق توست که نشان تمام خوبیهایی. گویند لحظه ایست روییدن عشق......آن لحظه هزار بار تقدیم تو باد دل که می گیرد همه اش بهانه ایست برای تو و دراین میان من می مانم و دنیا دنیا حرف ناگفته که حتی تکه های کاغذ نیز قدرت به یدک کشیدنش را ندارد. دل است دیگر می گیرد.راهی به عقل ندارد و فقط احساس ها را به تصویر می کشد و شکی نیست که هیچ حسی دروغ و کذب نیست مولای خوبم آیا نگاهم می کنی؟                                                                                                                                                                                 «معصومه موسوی»

مدافعان حرم   (1)                                                                                                                                                                 دیوارها را خراب کردند وارد شهر شدند.هنوز نگاه میکردم .خانه ها را با خاک یکسان میکردند و باز وارد شهر می شدند.وباز من نگاه میکردم.نزدیک تر که شدند تب کردم.عرق تمام تنم را خیس کرد.می لرزیدم.پاهایم سست شده بود و نای حرکت نداشتم.

 «شب است و من هستم تنها با تمام دلتنگیهایم»    دفتر خاطراتم را که هنوز جلد وصفحاتش سالم است در دست گرفته ام و ورق میزنم.بی اختیار در صفحه ای که کمی مچاله و چروک شده خیره می مانم و اشک دیدگانم را پر می کند.   حتی دلم نمی خواهد دوباره این صفحه چروک شده از سیل اشکهایم را بازخوانی کنم.قلبم را حسرتی از روزهای گذشته پر می کند.با خود می گویم دلم را تلنگری لازم است و شروع می کنم به خواندن:                                                                                                                                معصومه موسوی

صدا می اید  صدایی   محکم تر  از گلوله. فریادی رساتر از ناقوس. این صدا در همه جا  می پیچد.  گوش می سپارم   ---------------------------------------------------------- معصومه موسوی

اینجا سرزمین من است ----------------- معصومه موسوی سرزمینی که شکوفایی زمینش را مدیون گلهای در خاک خفته خویش است و هوای پاکش را مدیون عطر بهاریست که در بهمن زمینیانش به ثبت رساندند. اری اینجا وطن من است و این ماه ، ماه بهمن.

مادرم می گفت: نماز شب بخوانید که باعث نورانیت چهره،روشنی دل و محبوبیت می شود من هر شب که نماز شب می خوانم آنقدر آرام می شوم که احساس می کنم با کل عالم در یک ارتباط خاص و زیبایی هستم که برای آن ارتباط خلق شده ام و گاهی آنقدر شوق وصال بی تابم می کند که مرتبا این شعر را می خوانم چنین قفس نه سزای چون من خوش الحانی است  روم به گلشن رضوان که مرغ آن چمنم

مادرم می گفت :: صبح یکی ازروزهای ماه رمضان بود-در خانه ، پدرت و من بودیم و هر دو قرآن می خواندیم رحل قران جلوی من حامل قران هدیه ی دخترم به من بود،یکباره دیدم نوری وسیع و وصف ناپذیر ازقران بلند شد و تمام فضای اتاق را گرفت و آنقدر ادامه یافت وبالا رفت که من دیگر چیزی نمی فهمیدم و فقط در آن نور غرق بودم –تنها وقتی به خود آمدم که کسی در می زد. صیف از آن صحنه –صیف از آن حال

 گفتم و گفت________________________________________   معصومه موسوی گفتم بنام او  گفت آری بنام پروردگار مدفن های پنهان در کویر

ما شهدا را مرده نمی دانیم بلکه زنده اند و ناظر بالاخره بعد از سالها انتظار ما نیز قابلیت پیدا کردیم که در جوار شهدا باشیم .دو شهید گمنام در بالاترین نقطه دانشگاه به ما افتخار دادند و مستقر شدند و از آن روز به بعد من که وارد دانشگاه می شوم یک لحطه می ایستم و این جمله را از ته دل زمزمه می کنم((اسلام علی الحسین –وعلی علی بن الحسین و علی اولاد الحسین و علی اصحاب الحسین)) و هر روز صحنه ای از زمان جنگ صبح اول وقت از ذهنم می گذرد .

 کاکلی                                                                                                                              زهرا جهانی                                                                                                                                  وانت سفید رنگ آقا نقی ته کوﭽه بن­بست ایستاد. کارگر مصالح فرشی بود, از زمان اون تصادف که ماشینش رفت ته دره. مردم محل اﮔر کاری داشتند به اون  می ﮔفتند. آقا نقی از وانت ﭙیاده شد هنوز می لنگید . رفت ته وانت. شروع کرد به خالی کردن ﮔﭺ و سیمان وآجر.

 قندان  زهرا جهانی آخه چرا من باید این کارو بکنم. به غیر من کسی نیست؟  مادر قندانی را از قند تازه خرد شده پرمی کند و می دهد دستم .  بروبده بهش. گناه داره پیرزن.